کوچینگ

کوچ یا مربی (Coach)، فردی است که تمایل دارد با افرادي که در سطوحی مختلف از زندگی همچون بخش خصوصی، شخصی، شغلي و یا کسب و کار هستند ارتباط مؤثری ايجاد نماید تا آنها را در رسیدن به اهداف خود راهنمایی نماید. Coach لزوماً در حوزه مورد بحث تخصص ویژه ای ندارد، بلکه تمرکزش بر روی این موضوع است که به فرد کمک کند، پتانسیل‌هایش را شناخته و آنها را آزاد نماید. کوچ، از طریق پرسش و سفر کردن فرد در درون خود، مُراجع را به عمیق فکر کردن تشويق میکند و به او انگیزه میدهد تا پتانسیل‌های خود را به اوج برساند، زيرا بر این باور است که توانمندی‌های فرد فراتر از چیزی است که در حال حاضر نشان می‌دهد و در نتيجه مُراجع را بر اساس عملکرد امروز او، قضاوت نمی‌کند. کوچ بر روی حال و آینده نزديک و فرصت‌های پیش رو تمرکز دارد نه اشتباهات گذشته. از این طریق است که به فرد کمک میکند به جایگاه بهتري دست یافته و رشد کند. کوچ، بر این باور است که فرد، پاسخ مشکلاتش را می‌داند و با استفاده از مهارت‌هایی همچون گوش‌ کردن فعالانه، پرسشگری قدرتمند (پرسيدن سوالات درست و موثر) و ارائه بازخوردهای مناسب، به مُراجع کمک میکند تا پاسخ هايش را کشف نمايد. کوچ به جای آموختن به مُراجع، به او کمک می‌کند، خودش یاد بگیرد. وظیفه Coach این است که به کوچی (Coachee) کمک نماید تا آگاهی بیشتری نسبت به داشته‌ها و دانسته‌هايش پیدا کند و مسئولیت توسعه و رشد خودش را بر عهده بگیرد. اگر نگرش جدید و ایده پردازی در مراجعه کننده ایجاد نشود، می توان گفت که یادگیری اتفاق نیافتاده و فرآيند Coaching با شکست مواجه شده است. رابطه کوچ و کوچی از جنس گفتگو است، یک نوعي گفتگوی سقراطی. کوچ، بیشتر نقش تسهیل‌گر را بر عهده دارد و تلاش ميکند با سوال‌های باز، که پاسخ قطعی، کوتاه و مشخص ندارند، خودآگاهی مُراجع را افزایش داده و حس پذیرش مسئولیت برای بهبود وضعیت موجود را در او بیدار کند. در نتیجه، Coaching از جنس نصیحت، راهنمایی و توصیه نیست. لازم به ذکر است که، مربی باید فردی باتجربه و دارای صلاحیت‌های لازم برای کوچينگ باشد و آشنایی کامل با تکنیک‌هاي رشد و پیشرفت، داشته باشد.